شاید خوش‌بین‌ترین هوادار آرسنال هم فکر نمی‌کرد که توپچی‌های لندن، بازی را با نتیجه 2 بر صفر به اسم خودش تمام کند.
بردن میلان در سن سیرو، اتفاقی نبود که به همین سادگی‌ها بخواهد رقم بخورد. قبل از این بازی، آمار نشان می‌داد که آرسنال باید خودش را حذف شده از این مرحله بداند.
چراکه تا قبل از این بازی روسونری‌ها یک بار هم به تیم‌های انگلیسی نباخته بودند. اما باز هم سسک فابرگاس بود که در نقش برگ برنده آرسن ونگر ظاهر شد. شوت دقیقه 84، آن هم از فاصله‌ای حدود 40 متر صحنه‌ای بود که همه پیش‌بینی‌ها را به هم ریخت.
40 متر، زمینی، گوشه دروازه کالاچ! میلان اگر گل تساوی را هم می‌زد، باز هم حذف شده بود. آماج حملات میلان، تنها نتیجه‌ای که داشت، گل دوم تیم ونگر بود.
گلی با فاصله هشت دقیقه. عبور از قدیمی‌ترین نقطه میلان در سمت چپ این تیم، مالدینی 40 ساله را وادار کرد تا به دنبال والکات بدود. اما می‌شد حدس زد که والکات برنده نبرد با مالدینی است.
بعد از مالدینی هم نوبت کالادزه بود تا مغلوب والکات شود. ورود به محوطه جریمه هم بهترین نقطه‌ای بود تا والکات با یک پاس در عرض، آدبایور را با دروازه خالی میلان روبه‌رو کند.
منچستر و باز هم رونالدو!
باز هم به اسم رونالدو تمام شد. منچستر که در بازی رفت با لیون، به تساوی یک – یک رضایت داده بود، امید را به بازی در اولدترافورد سپرده بود تا این برزخ، دامن لیون را هم بگیرد. اما شاید لیون بهترین تیم چند ماه اخیر بود.
آنها بازی را با یک گل واگذار کردند تا در مجموع با حساب 2 بر یک از لیگ قهرمانان خداحافظی کنند. اتفاقی که قبل از بازی هم می‌شد آن را پیش‌بینی کرد. سرخ‌پوشان اولدترافورد 9 بازی قبلی خانگی را با پیروزی پشت سر گذاشته بودند تا لیون با امید کمی پا به زمین بگذارد.
اما این اتفاق افتاد تا آمار هم به هم بریزد. منچستریونایتد صاحب دهمین پیروزی پیاپی خود در ورزشگاه اولدترافورد شد تا به رکوردی که یوونتوس در سال ۱۹۹۷ در این رقابت‌های باقی گذاشته بود، پایان دهد.
گل دقیقه 41 کریستیانو رونالدو که به واسطه عملکرد ناموفق دفاع لیون در دفع یک ضربه کرنر حاصل شد، مهم‌ترین صحنه‌ای بود که می‌توانست الکس فرگوسن را خوشحال کند: «خوشحالم و از رونالدو تشکر می‌کنم.
اما ما باید از فرصت‌ها و تسلط خود نتیجه‌ای بهتر از این می‌گرفتیم.» او که خیلی از مهاجمان تیمش ناراضی به نظر می‌رسید، گفت: «ما کار را برای خود سخت کردیم.» فرگوسن که هنوز می‌تواند رکورد فتح سه جام در سال ۱۹۹۹ را به همراه تیم خود تکرار کند. چرا که منچستر هنوز چشم به دو جام داخلی لیگ برتر و جام حذفی هم دارد.
یک گل؛ سهم کاتالان
فقط 3 دقیقه گذشته بود. تیم رایکارد که بازی رفت خارج از خانه را هم مقابل سلتیک با نتیجه 3بر 2 به پایان رسانده بود، در نوکمپ هم از اول بازی، طرح حمله ریخت تا این تیم اسکاتلندی، مجالی برای فکر کردن به صعود را به سرش راه ندهد.
اما این حملات اولیه فقط یک بار به ثمر نشست تا تک گل ژاوی هرناندز پایانی باشد بر صحنه‌های گل این بازی. اتفاقی که حکم صعود 4 بر 2 را به دست رایکارد و تیمش داد.
اما سلتیک هم که در بیشتر دقایق تیمی متفاوت نشان می‌داد، شاید به قرعه بدش شکایت می‌کرد. تیمی که برای دومین سال پیاپی به مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان راه یافته بود.
مرحله‌ای که از سال ۱۹۸۹به آن نرسیده بود و سال گذشته هم مقابل تیم قهرمان نهایی، یعنی میلان دور این مسابقات را خط قرمز کشید.
با این حال، قهرمان جام برندگان جام در فصل ۱۹۶۷ که نخستین تیم بریتانیایی دست یافته به این افتخار مهم در قاره اروپا است، در اکثر دقایق پا به پای اسپانیایی‌ها پیش رفتند تا حدی که گوردون استراچان، سرمربی سلتیک در پایان این دیدار گفت: «پس از تماشای بازی سال گذشته مقابل میلان و بازی امشب، فهمیدم که ما هم می‌توانیم به یک چهارم نهایی برسیم. اگر ما به قدرت تیمی خود اضافه کنیم، می‌توانیم به این هدف برسیم. من مطمئنم که بازیکنان هم می‌نشینند و دو بازی انجام شده با بارسلونا را که به طور بالقوه قهرمان رقابت‌های امسال است، می‌بینند.»
مهم این است که آنان روحیه خود را از دست نداده‌اند. به عقیده من برخی از بازیکنان، الان رمز بازی در برابر تیم‌های بزرگ را می‌دانند. اما باز هم آنها نیاز به اعتماد به نفس و رفع هرگونه نگرانی دارند.»
همشهری امارات
